Deze column schreef ik voor Infomeare, het personeelsblad van stichting Meare. Meare ondersteunt mensen met een verstandelijke beperking. Op zoek naar een columnist voor je blad? Neem contact op met mij.
Dat begreep Gijs natuurlijk heel goed. Het gesprek tussen die drie mannen, daar in de kantine op Eikenhof, was niet voor zijn oren bestemd. Twee ervan kende hij niet eens. Die waren er vast op bezoek. De een met een mooi blauw pak, de ander met een dure map. De derde kende hij beter. Die werkte op Eikenhof en die kwam hij er wel eens tegen. Die was altijd in voor een grapje.
Dat Gijs niet precies begreep waar het gesprek over ging maakte hem niet zoveel uit. Zoals altijd vond hij het gewoon leuk om onder de mensen te zijn. Zo kenden ze hem al jaren. Dus nam hij ook plaats aan tafel en probeerde hun gesprek te volgen. Lachte, praatte, vroeg en riep. En de mannen? Die lachten, praatten, vroegen en riepen terug. Gewoon vier mannen onder elkaar.
Jammer dat de drie mannen al snel minder oog voor Gijs leken te krijgen. Dat was niet erg, want ook dat had hij al ontelbare malen meegemaakt; als hij op zijn eigen, luidruchtige manier gezelligheid maakte met anderen, merkte Jan dat de pret al snel wat minder werd. Dan leek het allemaal wat meer van zijn kant te komen. De spelregels van de gezelligheid werden nog eens uitgelegd door de derde die hij van Meare kende: de priemende blik gericht op Gijs en het bekende een-beetje-minder-mag-ook-wel-gebaar. Ook dat kende hij van buiten.
Toen de koffie op was, was het voor de drie tijd om op te staan. ‘Dag mannen!’, had de uitbundige Gijs bij het afscheid nog willen roepen, maar dat leek niet gepast, zo snel als ze vertrokken waren. Door het open raam kon hij ze even later over het pad horen lopen, pratend. Dat klonk gezellig. Had Gijs best bij willen zijn. Mannen onder elkaar.