Ik kom terug van de zaal. Hier heb ik het afgelopen anderhalf uur getraind. In de gezamenlijke kleedkamer staan twee Marokkaanse jongens van een jaar of twintig zich juist om te kleden om te gaan trainen. ‘t Zijn vrienden.
‘Is het zondag Koninginnedag?’, vraagt de een in gebrekkig Nederlands. ‘Nee nee’, hoor ik de ander zeggen, nauwelijks verstaanbaarder, ‘dat is maandag. En trouwens, het is geen Koninginnedag, het is Koningsdag.’
Stel je voor.
En ik denk: twee Marokkaanse jongens die zich mengen in een traditie waarmee wij zo’n beetje zijn grootgebracht, en die zonder enig egoïstisch motief overnemen, behalve dat ze plezier willen maken. Marokkaanse jongens die komende maandag óók ons koningshuis willen vieren zoals ik dat, net als miljoenen andere oer-Nederlanders, al bijna mijn hele leven doe, om wat voor reden ook.
Bij festiviteiten zie ik vaak jongeren van buitenlandse komaf. Gaat altijd prima. En ook het inkijkje dat die twee jongens mij bieden in hun bestaan geeft mij hoop. Het laat zien dat wij zonder voorbehoud naast elkaar kunnen leven, plezier kunnen maken, los van cultuur of achtergrond. Kwestie van iedereen een beetje inschikken. Een bemoedigende gedachte.
Nog dit jongens: sorry dat ik mijn kledingkluisje zojuist voordat ik ging douchen, afsloot. Dat deed me pijn. Maar het is gewoon de tijd, weet je.