Deze column schreef ik voor Infomeare, het personeelsblad van stichting Meare. Meare ondersteunt mensen met een verstandelijke beperking. Op zoek naar een columnist voor je blad? Neem contact op met mij.
“Zie ik dat goed daarginds, mevrouw Dauwdartel?”
– “Volgens mij wel mevrouw Meelspriet, ’t Is er weer een.”
“Wanneer boekt u weer een verblijfje?”
– “Nou, voor mij hoeft het niet zo nodig hoor. ’t Is altijd hetzelfde toch? Altijd dezelfde struiken, stukje pad, beetje suffig gras, een kiertje zon. Nooit eens een verrassing!”
“En dan de menukaart: altijd maar die zoete nectar. Mens ik blijf erin!”
– “Plakpoten krijg je ervan!”
“Knap vervelend, zeker als je als vlinder maar één dag te gaan hebt.”
– “En altijd die luwte hé. Nooit eens fris in de schaduw of lekker de sprieten in de wind. Afzien is er voor ons niet bij.”
“Wat denken ze wel niet van ons!”
– “En als rups is het ook knap vervelend.”
“Je voelt je behoorlijk bekeken, al die ecotoeristen om je heen.”
– “Vooral met het verpoppen. Dat heeft toch iets persoonlijks. Je doet het eens in je leven en dan is dat geen pretje, al dat gegluur. Zo van: Kijk die daar eens lekker gaan.”
“Als rups héb je al niet zo’n spannend bestaan, laat staan in zo’n all-in vlindertuin.”
– “Een beetje living on the edge is wel zo leuk!”
“Eens een stevige paardenbloem…”
– “Of een paardenvijg.”
“Het gaat hard waaien vanmiddag mevrouw Dauwdartel. Ik zie u snel!”
– “Ik fladder ook maar eens verder. Dag mevrouw Meelspriet.”
In de vlindertuin – Ronald Frencken, tekstschrijver Eindhoven