De Nederlandse Vereniging voor Veganisme heeft overtuigd de NRC Charity Awards juryprijs gewonnen. Dat is een belangrijke prijs voor de beste advertentie op het gebied van maatschappelijk welzijn voor mens of dier.
De advertentie van de NVV gaat over plofkippen en megastallen. Er staat: ‘Als je één dier mishandelt, krijg je straf. Maar als je duizenden dieren mishandelt, krijg je subsidie.’ Zoiets. Ik weet niet precies hoe het zit met subsidie als je een megastal bouwt. Maar dat van die straf als je een dier mishandelt, dat is niet helemaal juist.
Begin juli is een nieuwe wet ingegaan. Een wet die, als je er over nadenkt, te pervers voor woorden is. Die wet zegt namelijk dat het voortaan strafbaar is om zelf je huisdier te doden. Heus waar. Waar je voorheen je hond of je kat dus gerust zelf mocht doden als je daar niet meer zo’n trek in had, is dat vanaf nu verboden. Maar het venijn zit hem in de staart. De wetgever erkent namelijk dat het moeilijk zal worden om baasjes ook echt te straffen. Daar komt bij dat de wet voorlopig alleen geldt voor honden, katten en ganzen. Word je geboren als konijn, kanarie of waterschildpad, dan ben je nog steeds wettelijk vogelvrij. Die nieuwe wet blijkt nogal krachteloos. Een papieren tijger die op kousenvoeten door ons land poldert. Daar krijg ik een naar buikgevoel van. Om nog een reden.
Het is zo dat in de dierenhandel het aaibaarheidsgehalte van dieren zoals konijnen en hamsters vooral wordt bepaald door hun looks. Dus terwijl, ik noem maar iets, een grijs exemplaar helemaal happening is, zou een zwart-wit gevlekte dat juist niet kunnen zijn. Dat weet de uitbater van de dierenwinkel ook. Dus jaagt hij de minst fraaie exemplaren, die het minste geld opbrengen, zonder pardon over de kling. Ongestraft, feitelijk. Dat dat ook binnen de gemeenschap van broodfokkers van honden en katten gebeurt, daarover maak ik me geen illusies. Hoe je zo’n actie kunt rijmen met liefde voor dieren, of toch minimaal met hart voor ouders die liefdevol met hun kind een dier komen uitzoeken, begrijp ik niet.
Vorige week was ik voor een bosje bloemen in onze bloemen- en dierenwinkel. De eigenaar, een zachtaardige man met grote knuisten, ken ik. ’t Zijn mooie, de diertjes die hij verkoopt. Ik heb overwogen om hem te vragen hoe hij omgaat met overbevolking in zijn kooitjes. Maar stel dat hij mij een kijkje gunt in de wereld van de commerciële dierenliefde dat ik eigenlijk niet wil krijgen? Mijn stem heb ik daarbinnen niet laten horen. De NVV mocht daar wel op rekenen.