Leuk: zit ik ’s avonds een beetje te computeren – tieperdetiep gumgum – komt daar mijn kat terug van een avondlijk uitstapje. Lief beestje hoor Sneakers, altijd in voor een welgemeend kopje en een aai. Het kopje brengt hij, de aai komt hij halen.
Behalve vanavond. Indachtig zijn naam verdwijnt hij bij binnenkomst meteen een beetje sneaky achter de bank, zo zie ik nog net. En had hij daar niet iets in zijn bek? Vast een muisje, zoals zo vaak. Toch maar eens kijken. Soms valt er nog iets te redden en wurm ik zo’n doodsbang beestje los uit Sneak’s, vanuit muizenperspectief gezien, gigantische kaken. Maar meestal resteert een doodgespeeld of aan een hartaanval overleden viervoetertje, waarmee ik niet veel méér kan dan het met een sierlijke boog deponeren in de groene kliko. Met zoveel mogelijk gevoel, dat wel. Marjolein Bastin moest eens weten.
Als ik op Sneak afloop zie ik inderdaad dat hij een muisje in zijn bek heeft. Tussen Sneak en ik zit dan nog een metertje of zes. Muisje? Zeg ik muisje? Het is dit keer een hele muis! Meestal komt hij aanzetten met zo’n bijziend veldwerkertje met een spits snuitje en een staartje dat geen naam mag hebben, maar dit is heel andere koek. Een stap verder, op vijf meter afstand, is de muis nog verder gegroeid. Flinke jongen hoor, vast een mannenmuis en geen meisjesmuis, concludeer ik. Veel leven zit er in elk geval niet meer in, zie ik ook. Sneak weet dan allang wat er staat te gebeuren in zijn ondraaglijke bestaan: zijn zelf gevonden speelgoed gaat wederom onherroepelijk afgepakt worden door mij, zijn baas. Daar zal zijn halfslachtige vluchtpoging niets aan redden. Geen schijn van kans heeft hij, zoals dat muisje ook geen eerlijke kans meer had toen Sneak hem spotte. Het enige dat hem rest is buiten een nieuw speelgoedje zoeken.
Bij elke stap die ik zet lijkt het muisje inmiddels te groeien. Worden muizen zo kolossaal, vraag ik me af op vier meter. Op drie meter afstand begin ik te twijfelen aan de muizigheid van Sneak’s latest victim. Een meter verder begint er iets te dagen en moet ik oh la la spontaan denken aan Ratatouille, de film over het ratje dat chefkok wil worden in een Parijs’ restaurant. Ik zet nog een stap en dan kan ik er niet meer omheen: het is geen muis die daar bungelt uit zijn bek. Wat daar op de vloer hangt is geen geknakte muizenstaart. En net als twee jaar geleden bij de vangst van zijn allereerste muis kan ik ook nu een gevoel van trots niet onderdrukken: Sneakers heeft een heuse rat gevangen! Als ik later op de avond Sneak’s relaas post op internet, voelt ook Martijn zich geïnspireerd. Voor Sneak schrijft hij Dead rodents rap:
When Sneak hits da street, da rodents lift their feet
When Sneak hits da street, da rodents lift their feet
This guy ain’t no sucka, he’s out to get all ya motherfucka
A rat’s tail, hanging from his mouth, he’s the nightmare of every little mouse
When Sneak hits da street, da rodents lift their feet
When Sneak hits da street, da rodents lift their feet
Behind cute whiskers few know what he treasures
Sick. Evil. Sadistic pleasures
When Sneak hits da street, da rodents lift their feet
When Sneak hits da street, da rodents lift their feet
If you want to pet, please beware
Before you know, you’re a zombie hybrid growing cat’s hair
When Sneak hits da street, everyone lifts their feet
When Sneak hits da street, everyone lifts their feet