Ik kom er niet heel vaak, in de bonbonwinkel. Of beter: chocolaterie. Maar goed, daar sta ik dan. Mijn moeder heeft mij gevraagd bonbons te kopen. Daar heb ik twintig euro voor. Die mogen allemaal op aan bonbons, zo luidt de instructie.
Terwijl ik sta te wachten, probeer ik te berekenen hoeveel stuks ik krijg. Uit mijn hoofd en dat lukt niet heel goed. In rekenen was ik nooit een kei. Extra uitdaging: de uitgestalde bonbons hebben verschillende prijzen. Mijn brein kan alle rekenstappen niet aan. Het raakt overbelast.
Dan ben ik aan de beurt. Achter mij staan nog drie klanten. “Hoeveel bonbons krijg ik voor twintig euro?”, piep ik als het jongetje dat voor zijn moeder verplicht boodschappen doet. “Nou”, legt de dame geduldig uit, “dat ligt er nogal aan he. Ze kosten allemaal anders, dus daar kun je geen touw op trekken.”
Geen touw op trekken?, denk ik in een flits. Daar klopt niks van.
“Nee”, wijsneus ik terug, “het is óf ‘geen touw aan vastknopen’ óf ‘geen peil op trekken’. Door elkaar, dat kan niet.”
Weg overbelast brein. Taal ging mij altijd al beter af. Had de bonbonnière mooi niet van terug.