Gisteravond bleek bij mijn afhaalchinees een revolutie afgedraaid. Mijn vaste combinatiemenu C bestond niet meer. De hele menukaart was zelfs vernieuwd. Dat was mij niet verteld.
Als u vrouwen nu zegt: maar dat is toch niet zo erg, iets nieuws, dan heeft u het mis. Mannen slaan in hun hoofd namelijk de naam op van hun ene, geliefde afhaalmenu. Het is dát menu dat zij willen, niets anders. Dat opslaan gebeurt in het afdelinkje Chinees eten. Dat bevindt zich linksonder in de frontale hersenkwab, zeg maar waar het schelpje van uw oorschelp kunstig naar binnen draait en waar het altijd een beetje vettig aanvoelt. Soms treft u daar ook een kruimeltje aan. Voelt u? Daar dus. Welnu, zomaar het menu veranderen kan een zekere dood betekenen. Bij de man dan. U mag dat gerust navragen.
Tien minuten nadat ik onder ontzaglijke druk een nieuw menu had moeten kiezen, stond mijn menu uitnodigend ingepakt voor mij klaar op de balie. Vlak voor ik naar buiten stapte riep de vriendelijke Chinese dame mij terug. “Mijnheer, u vergeet de lijst!” Dat begreep ik niet goed. “Maar ik héb de rijst toch?”, antwoordde ik, mijn dampende buit nog eens tonend.
Waarop de dame met enige vertwijfeling zei: “Nee nee, ik bedoel de lijst, voor thuis!” En om nu het laatste restje onduidelijkheid uit de wereld te helpen hield ze de nieuwe gekopieerde menulijst omhoog. Het blijft een leerzaam spel, dat tussen onze allochtone gastrestaurateur en ons.