Deze column schreef ik voor Infomeare, het personeelsblad van stichting Meare. Meare ondersteunt mensen met een verstandelijke beperking. Op zoek naar een columnist voor je blad? Neem contact op met mij.
Op zo’n droeve, van stilte vergeven zondagmiddag waarop de uren samen met de waterdruppels die onophoudelijk tegen het raam tikten, leken weg te sijpelen, mocht mijnheer Verschuren onverwacht op reis. Aan zijn leestafel bekeek hij samen met kleindochter Tessa de reisboeken: elf vuistdikke albums met foto’s van veertig jaar Jozefdal, Eckartdal en Meare.
Omdat mijnheer Verschuren al dertig jaar bij Meare werkte had hij een speciaal klusje gekregen. Voor een speciale uitgave over de geschiedenis van Meare dat binnenkort uit zou komen mocht hij de foto’s kiezen. Bij het zien van al die historie kwamen de herinneringen. Die maakten hem blij, melancholisch, verontwaardigd en soms ook wee.
De reis ging voorspoedig: bijna een halve eeuw zwart-wit en kleur, soms vergeeld en verkleurd, gleden voorbij. Bij het zien van die foto’s voelde mijnheer Verschuren trots. “Kijk eens hoe het in al die jaren verbeterd is”, zei hij tegen Tessa. En Tessa zag het. Geen zitslaapkamers had je toen maar grote slaapzalen met rijen bedden. Tessa zag grauwe wanden en lange stalen wasbakken met harde brokken zeep, de kok die met een sigaretje in zijn ene hand in een grote kookketel stond te roeren. Daar was geen snoezelbad maar hooguit een kil zitbad met – kijk daar! – een cliënt die olijk in de camera keek. En kijk, op de volgende foto keek je naar een soort arbeidstherapie onder slecht licht aan oneindig lange tafels, opgesteld langs tochtige, goedbedoelende kozijnen. “Dat is nu wel beter, begrijp je?”, legde mijnheer Verschuren Tessa uit.
En Tessa begreep het. Dat kon dus écht niet, al die lieve mensen tussen die aftandse spullen in die ouwe gebouwen. Maar als elk ander kind probeerde ze ook het goede te vinden in wat ze zag. En vond het, in de cliënten zelf. In meer dan veertig jaar lachende gezichten, ongedwongen en gelukkige momenten, op plekken die nu misschien niet meer zouden kunnen. “Gelukkig maar hé opa, dat die cliënten het ook fijn vonden die jaren.” Tijden veranderen, maar tevreden zijn met wat ís, is van alle tijden.