Hou je van oranje, dan sport het lekker bij mijn nieuwe sportschool. Ik bedoel natuurlijk niet echt ‘mijn’ sportschool, maar de sportschool waar ik tegenwoordig mijn bicepsen lesjes leer.
Mijn keuze voor Basic-Fit was er een uit mentale dwang. Ik kon er niets aan doen. Er zijn meer sportscholen in de buurt maar ja: de mijne wordt in de reclame vertegenwoordigd door Tatjana. En die zat in Flodder. Had je als tiener eenmaal dochter Kees gezien in de maar-buurman-wat doet-u-nu-scène, dan was je verkocht. Aan Tatjana. Eeuwig. Terugkijkend denk ik dat ik in de oudste verleidingstruc ter wereld ben getrapt. Tot op heden heb ik er Tatjana nog niet gezien. We wachten af.
Ik ben nu een keer of acht, negen geweest. Zonder op te scheppen kan ik zeggen dat het zware werk rijpe vruchten begint af te werpen. Heus. Trok laatst de snelbinder van mijn fiets kapot, zomaar ineens! Daar waren getuigen bij. En de dekseltjes van de potgroenten, zitten die minder vast tegenwoordig? Dat zegt wel iets, toch? Fijn is dat je bij mijn sportschool uitgebreid kunt douchen. Let op: schuim zelf meebrengen. Voor zestien euro per maand haal ik alles uit de kast. Dat mag je letterlijk nemen. Stond daar een wasmachine dan nam ik mijn vuile was mee. En was er daar een broekenpers, zo’n ding dat binnen een paar minuten een vlijmscherpe vouw in je afgedragen pantalon perst, dan zou ik ze meebrengen, mijn broeken.
Toch een puntje: naar mijn Basic-Fit ga je niet voor je sociale plezier. Alle apparaten staan opgesteld in een soort fabriekshal. Dat idee wordt versterkt door de tl-verlichting over de lengte en de lichtstraat in het dak. Wat mij ook opvalt: we trainen vooral NAAST elkaar maar hebben weinig contact MET elkaar. Wat je ook veel ziet zijn oren met oortjes of zelfs met grote koptelefoons. Daar zit dan soms nog een capuchon overheen. Of dat ze niets te maken willen hebben met de wereld om hun heen, zo lijkt het. Het zal wel komen omdat het allemaal individualistischer wordt. Dat lees ik namelijk wel eens.
Bij Basic-Fit zijn veel muren oranje. Dubbel zoveel door alle spiegels. Waar geen oranje zit, zit zwart of grijs. En er zijn witte muren. Dat verdraagt elkaar prima. Het is er een komen en gaan. Jong, oud, man, vrouw, jongen, meisje, blank, bruin, zwart, iedereen is er welkom. Ik zie ook vrouwen met hoofddoekjes, soms zelfs in traditionele kledij. Of je nu wit bent, zwart of ergens tussenin, bij Basic-Fit worden we allemaal onder een oranje dekentje ingestopt. Dat vind ik een bemoedigende gedachte.
Ik heb inmiddels een paar keer op de loopband gestaan. Met een vaartje van negen kilometer per uur twee kilometer lopen. Naast mij en ook weer daarnaast staan er nog een paar apathisch te rennen. We lijken wel hamstertjes in molentjes. Fijn is dat we tijdens het gehol tv kunnen kijken op schermen voor ons. Ik zie programma’s voorbijkomen waar ik geen weet van had. Zo zag ik een farmer op de prairie in Alaska poseren bij een wolf die hij net had doodgeschoten. “When it comes to my calves, that’s where I draw the line”, zei hij heel toepasselijk een beetje huilerig. En ik zag een rallycoureur die in een grote zandbak van alle kanten te grazen werd genomen door hongerige coureurs in afgeschreven versgedeukte auto’s. “I felt like a bumpercar at the fair”, knauwde de voice-over. We blijven onszelf bewijzen, of het nu in de sportschool is, op de prairie van Alaska of achter het stuur van een Chevy uit ’92.
Na het lopen ga ik soms de Free Weight Zone in. Hier mag je pas binnen als je klaar bent voor het echte werk. Hier staan de zware machines. Dit is de ruimte waar dagelijks tonnen aan gewichten worden geheven en waar elke minuut een flinke dosis testosteron via het luchtrooster naar binnen wordt geblazen. Hier pronken mannetjesputters met hun mooiste veren. Vooral naar andere mannetjesputters, want vrouwtjes zie je niet veel in de Free Weight Zone. Instinctief moet die bij hen aanvoelen als een no-go zone en dat begrijp ik wel, vanwege dat testosteron. Midden in de Free Weight Zone hangt een bokszak. Heb je teveel testosteron op, dan mag je daar naar believen tegenaan slaan of schoppen. Ik heb dat nog niet gedaan. Want stel dat ik missla. Dat is mij op de kermis vroeger namelijk ooit overkomen, dat ik de bokszak miste. Daar waren getuigen bij. Dat herinner ik me nog erg goed.
Vorige week maakte ik weer eens kennis met de bijzondere mores in de Free Weight Zone. Ik zat midden in een oefening toen ik ineens OOAAARGGHHH! hoorde. Zo’n oerbrul is voor ons het afgesproken signaal om te kijken wat daar aan de hand is. Dat is verplicht en dat staat in het reglement. Meestal is daar dan een mannetjesputter die zijn bovenmenselijke prestatie wil delen. In dit geval was er inderdaad een zware jongen bezig met dito gewicht. Hij was mij eerder al opgevallen vanwege een veelzeggende tekst op zijn shirt: ‘I am the greatest. I said that even before I knew I was.’ De tekst zelf was natuurlijk van Mohammed Ali. Verder ging de vergelijking niet op. Als een hert bij de drinkplaats, zo schichtig bewoog hij zich tussen de andere bezoekers. Ali was in zijn tijd veel minder bang uitgevallen, weet ik nog. Hij bewoog ook heel anders. En hij stung like a bee.
Op de prehistorische kreet komen wij allemaal verplicht overeind. Daar had je het al: de tel kwijt. Opnieuw beginnen dus. Het wordt best iets tussen mij en Basic-Fit. Het werk begint nu echt zijn vruchten af te werpen. Ben benieuwd wat Tatjana daar straks van vindt.