Deze dagen ben ik werkzaam in het prachtige gebouw van de Dela aan de Oude Stadsgracht. In dat gebouw zitten verschillende bedrijven. Een van die bedrijven helpen wij met ons dreamteam aan mooie verhalen.
’t Is er heerlijk, bij de Dela. Er hangt een fijne atmosfeer. Je voelt je er geborgen. Je weet immers dat, mocht het misgaan in het aardse leven, je in dit gebouw een stapje voor hebt op gewone, minder uitverkoren stervelingen.
Ik kan het niet bewijzen maar ik voel dat ze bij de Dela een onzichtbaar draadje naar het hemelse openhouden. Er is een rechtstreeks lijntje met de hemelpoort, 5G allang voorbij, voor als het echt nodig is. Hoe behaaglijk dat voelt.
Alles wijst in die richting.
Ik werk op de vierde, maar vorige week belandde ik ’s ochtends met de lift per ongeluk op de achtste, de bovenste. Spijtig genoeg had ik me vergist in het knopje. Althans dat dacht ik. Maar was het wel toeval? In de warme Dela-bubbel kom je al snel tot de conclusie dat toeval niet bestaat, en dat het allemaal al bedacht is, niets meer aan te doen jongens.
Toen de liftdeuren openschoven, stond daar uitgeklapt en wel een hoge huishoudtrap, klaar voor gebruik. Niet zo’n kleintje hoor. Een professionele was het, met wel tien treden. Zo een waarmee het allerhoogste niveau binnen bereik komt.
Wat ik nog meer zag: twee in blauwe overalls gestoken werklui, bezig met de trap. De technische dienst. Die wilden het óók weten. De trap stond precies onder de plek waar een plafondplaat vakkundig was weggehaald. Een van de werklui stond op de trap, zijn hoofd verdwenen in de opening.
En ineens werd het mij duidelijk: daar werd mij een blik gegund op de hemelpoort.
“Ik zie hier niks!”, zei het door de hemelpoort gestoken hoofd tegen zijn collega. “Kom dan maar weer naar beneden”, adviseerde die met lichte teleurstelling in zijn stem. Waarop de liftdeuren dichtschoven en mijn reis naar het aardse leven weer begon.
Ik mag hopen dat ik de eerste jaren nog niet aan hemelen toekom. Er is daar maar weinig, vermoed ik. Niks, eigenlijk.