Deze dagen verrichten we met ons dreamteam weer mooi reclamewerk in het gebouw van de Dela aan de Oude Stadsgracht. Hij was mij al eerder opgevallen, de kolossale granieten leeuw bij de receptie.
Hij doet denken aan de kalkstenen sfinx die waakt over de piramides van Gizeh, op de rare flaporen en de platte staart na dan, vrijheden die de steenhouwer, een kunstenaar van het helderste water dat zie je, zich heeft veroorloofd. Ongetwijfeld houdt het beest de wacht over de mooie werkzaamheden die daar in het gebouw plaatsvinden. Het ding zal de tand des tijds moeiteloos doorstaan lijkt mij. En daar houden ze van bij de Dela. Met zaken als tijdloosheid en eeuwigheid wordt daar op heidagen geestdriftig gejongleerd.
Ik schat: een tonnetje of zeven, acht, de sfinx (ik zou dat precies kunnen uitrekenen: soortelijk gewicht van graniet, vermenigvuldigd met pi en dan nog eens de straal in het kwadraat. Maar geen zin in).
Vanochtend bleek het Delabeest verdwenen. Hij had het veld moeten ruimen voor een enorme plastieken kerstboom, behangen met lelijke kunststof ornamenten. Te groen, te glanzend, te haastig. Dat viel me vies tegen. Ik dacht nog: lelijk boompje zeg, te midden van het dure natuurstenen en roestvrijstalen geweld waarmee de Dela de bezoeker imponeert. De gedachte achter dat geweld is natuurlijk dat doorleefde natuurmaterialen met eeuwen aan aardse ervaringskundigheid het beste aansluiten bij onze spirituele wereld. Maar dat spuuglelijke groene ding daar, dat bezat niets spiritueels. Dat zijn creatie voor deze ordinaire oprisping aan de kant was gezet, daar zou de kunstenaar niet blij mee zijn.
Onder de boom likkebaardden een met de dag uitdijende stapel cadeaus de bezoeker tegemoet. Voor wie ze precies waren zullen we nooit weten. Maar voor wie dan ook, ik zag ze een twee drie nog niet aansluiten bij de missie van Dela. Een nieuwe Playstation, een Pandora-bedeltje, hangertjes van Swarovski; in het licht van Dela’s bestemmingsplannen blijven het materiële niemendalletjes, enkel goed voor onvermijdelijke nalatenschapsruzies.
Toen ik later op de dag naar huis ging, liep ik via de andere uitgang bijna tegen de sfinx op. Met de kerst in aantocht had men over het weekend blijkbaar de moeite genomen het gevaarte te verplaatsen. Maar hoe? Zeven ton!
Wantrouwend geworden na mijn kerstboomervaring besloot ik tot nader onderzoek. Daar had je het al: geen graniet. Zelfs geen kalksteen. Mijn sfinx bleek gemaakt van met graniettinten bespoten kunststof, recht uit de 3D-printer. Niets meer dan een plastiek dat door de receptioniste met een hand opgetild zou kunnen worden, zoals Obelix menhirs. Geen toverdrank nodig.
De tijd dat men vond dat sfinxen het eeuwige leven verdienden, is voorbij. Ook bij de Dela lijken ze in te zien dat de eeuwigheid niet ideaal is. Logisch natuurlijk, want met eindigheid valt veel meer te verdienen. Jammer genoeg heeft dat inzicht de sfinx-industrie geen goed gedaan. Na drie, vierduizend jaar is die behoorlijk op zijn kop gezet.
“Mooi ding he, hol”, hoor ik iemand zeggen terwijl ik het ding op de enorme flank beklop. Braaf. Bráááf.
Lees wat mij nog meer bij de Dela overkwam.