In tijden van corona lopen zaken soms verrassend anders. Zoals gisteravond, toen ik even verslingerd raakte aan mijn website. Die staat barstensvol verhalen, en al grasduinend trakteerde ik mezelf op een feestje – een feestje der herkenning, en dat in coronatijd, nota bene.

En om half drie ’s nachts, net voordat ik het welletjes vond, kwam ook Dukey nog even langs…

Hond Dukey is alweer jaren dood. Maar de wederzijdse liefde tussen hem en zijn baasjes ben ik niet vergeten. De herinnering aan Dukey zit nog diep en raakt me na al die tijd heftig, alweer, zoals toen. Maak kennis met Dukey.

Dukey

Facebook zette me op het spoor van een welbedoelde fotoserie. Ik zeg expres niet ‘reportage’. Want dat maakt het weer duur en dat is juist niet de bedoeling. Een oprechte fotoserie vol zuivere sentimenten is het, over een moedige hond, Dukey. Dukey was oud en ziek en zijn lijf was op. Zijn liefdevolle baasjes hadden besloten hem die dag te laten inslapen.

Er waren 25 foto’s en bij elke foto stond een bijschrift. Dat was geschreven vanuit het perspectief van de hond. Op de eerste foto stond bijvoorbeeld ‘I died today’, ter inleiding. Vervolgens maakte ik mee hoe Dukey zijn laatste dag had beleefd. Integer en hartverscheurend was het, is het.

Te midden van mensen die hij goed kende, familie, buren, buurkinderen, leefde Dukey zijn laatste dag. Daar werd nog een keer samen gewandeld, waar Dukey altijd zo van hield. Daar namen mensen met fijne woorden afscheid. Daar was zelfs een groot bord hamburgers, zoveel als hij op kon. Daar was liefde en Dukey had misschien wel de dag van zijn leven. Terwijl hij wist dat aan het einde van de dag de dierenarts zou komen, met het spuitje.

Nu weet ik best dat honden niet de dingen weten zoals wij ze weten. Wat ik wel weet is dat Dukey de onvoorwaardelijke liefde van zijn baasjes voelde. En dat hij wist dat deze dag een heel speciale zou worden, een dag van het moment, een dag van liefde, geluk en van afscheid. Dukey vond het goed.

“We had a party”, zegt Dukey op een van de foto’s. “We laughed and we were serious” op een andere. Als Dukey even alleen is met een van zijn baasjes zegt hij: “This is all I want.” En nadat de arts voorzichtig het spuitje heeft gezet en Dukey zijn baasjes gaat verlaten: “I felt the love today.”

Op dat moment kwam Sneaky binnen, mijn kat, mijn allerbeste vriend. Sprong op de tafel, vroeg om een aai, gaf ruimhartig een kopje en een pootje. Ik weet niet of hij mijn stemming voelde, zoals je weleens hoort over honden of katten, dat hij misschien ook iets voelde om Dukey.

Even betrok ik Dukey op Sneak en op mezelf. De liefde voor een hond of kat is anders dan die voor een naaste. De wortels rijken diep, maar er is gelukkig ook lichtheid. Ze waaieren minder uit dan bij mensen, en wonden helen sneller. Toch is er het vooruitzicht: Sneak is twaalf, en ik weet dat ooit een tijd van afscheid komt.

Sneaky kan gelukkig nog heel wat jaren mee, zo wuif ik mijn gedachten weg. Elke dag betrap ik mezelf even op opluchting als ik zijn luikje hoor klapperen. Veel meer dan hem weer eens op het hart drukken toch vooral weg te blijven bij die gevaarlijke weg kan ik niet. Maar Sneak is geen mens he. En wat weten dieren nu.

Hieronder zie je het filmpje met de foto’s van Dukey.

Dit verhaal stond in het Eindhovens Dagblad van 9 september 2014.