Producties

Teksten sociaal jaarverslag Rexroth

By 30 september 2013juni 29th, 2020No Comments

Rexroth - Ronald FrenckenDeze artikelen waren enkele jaren geleden te lezen in het sociaal jaarverslag van Rexroth, specialist in aandrijf- en besturingstechniek.

Hieronder vind je een aantal teksten.

Broederband binnen Rexroth

Rudi en Roland van de Langenberg gaan samen ver terug in de tijd. 39 Jaar om precies te zijn, Roland’s leeftijd. Ook zonder naamplaatje merk je dat je te maken hebt met broers. Ze kennen elkaar, hebben bewondering voor elkaar. Roland is er best trots op dat hij destijds de mogelijkheid kreeg om bij BRS rojectbegeleider uitvoering te worden. “Wat hielp was dat ik handig met computers was”, verklaart hij stellig. “Vooral met spelletjes spelen kan ik me herinneren”, voegt broer Rudi daar fijntjes aan toe. Lachen.

Het moet gezegd: Rudi en Roland lijken op elkaar. In elk geval qua uiterlijk. Toch is niet iedereen binnen het bedrijf op de hoogte van de broederband. Dat bleek maar weer eens in februari, toen Rudi zijn 25-jarig jubileum vierde. Sommige collega’s keken verbaasd op toen die vreemde eend in de bijt broer Roland bleek. De kans is groot dat ook Roland zijn jubileum bij het bedrijf viert: die zit er immers inmiddels ook alweer zo’n 18 jaar. “We zitten goed hier”, verwoordt Roland het gezamenlijke standpunt. “Rexroth is belangrijk voor ons. Maar ook op het werk hebben we niet dezelfde interesses.”

En daarmee belanden we aan bij de verschillen tussen beide broers. Te beginnen bij de kledingvoorschriften. Rudi draagt op het werk een overall en Roland moet het doen met zijn dagelijkse kloffie. Niks mis mee. Ook hun werkzaamheden lijken niet op elkaar. Roland is de ‘projectenman’ binnen de familie. Hij is bezig met de uitvoering van projecten binnen BRS. Ook is hij betrokken bij de inrichting van de nieuwe productiehal voor groot leidingwerk. Straks zal hij er als planner het overzicht gaan houden over kilometers fraai leidingwerk die hier het levenslicht gaan zien.

Rudi heeft met projecten niets te maken. Zou dat ook helemaal niet willen. Als beproever test hij aggregaten. Een echte vakman. “Heel mooi werk”, zegt Rudi. “Ik werk graag met mijn handen en vind het een uitdaging om na te denken over oplossingen. Na al die jaren weet ik heel veel van onze aggregaten. Ik ken ze als mijn broekzak.” En dat kan Roland beamen. Onder ons gezegd is hij best trots op het vakmanschap van zijn broer. Daar kan hij best naar opkijken. Dat mag ook; Rudi is tenslotte ook nog eens de oudste van de twee.

 

“Onze relatie houden we voor thuis”

Vader Wim is een oude rot in het vak. Maar wat wil je ook, als je al meer dan 25 jaar bij Rexroth werkt en daarvoor meer dan acht jaar in de offshore hebt gezeten. Zoon Frank komt wat dat betreft nog maar net kijken. Hij studeerde in 2007 af op de proefstand, de installatie waarmee wordt getest of gereviseerde en gerepareerde pompen weer gebruiksklaar zijn. Vader en zoon werken samen op de afdeling Operationele Services. Een gesprek met beiden kan haast niet anders dan op techniek uitdraaien. De appel is hier wel heel dicht bij de boom blijven liggen…

“Als technicus creëer je iets”, zegt Wim als hij praat over zijn voorliefde voor techniek. “Je bent bezig met een toepassing met als doel om deze werkend te krijgen zoals jij dat wilt.” Dat kan Frank beamen. “Uitzoeken, proberen, erover praten, stapje voor stapje verder komen, een prachtig proces is dat.” Toch blijkt de appel in de familie Schilders een stukje verder gevallen. “Mijn broer Martijn deelt onze interesse juist helemaal niet”, zegt Frank lachend. “Nul komma nul. Dat geldt ook voor mijn moeder. Thuis aan de keukentafel wordt er wel eens gespot met onze interesse in techniek. Dat levert vaak leuke situaties op. Zij met z’n tweeën tegen ons beiden. Uiteindelijk komen we toch weer bij elkaar uit.”

Frank ‘doet’ hbo. In de tussentijd werkt hij via een detacheringbureau bij Rexroth. De revisie van de proefstand nadert een volgende fase en hierbij is Frank nauw betrokken. Hij werkt ook aan een systeem waarmee producten kunnen worden gevolgd: wanneer zijn ze gekocht, wanneer moeten ze worden gereviseerd, wanneer vonden reparaties plaats, enzovoorts. “Zo weten we straks precies welke producten aan onderhoud toe zijn. Dat scheelt de klant en ons veel tijd”, zegt Wim.

Pa is zichtbaar trots op zijn zoon die zich als een vis in het water voelt binnen Rexroth. En als het op het werk eens niet goed gaat? “Dan heb ik het geluk dat ik eens lekker ouderwets als vader boos kan worden. Dat is ook wel eens fijn”, lacht Wim met een schalkse blik op zijn zoon. “Maar op de zaak staat er altijd een collega tussen Frank en mij in. Dat we familie zijn mag iedereen weten, maar het is goed om de familierelatie voor thuis te houden.”

 

Nachtelijke ontmoetingen tussen Rexroth en de Rovers

Kijk, dat vinden Lenne en Bram nou leuk. Komt daar iemand van het bedrijf van papa en mama op bezoek om te praten over Rexroth. Op woensdagmiddag nog wel! Rexroth, ja dat kennen ze goed. Lenne natuurlijk beter dan Bram, want die is al zes. Bram is nog maar vier, maar die heeft óók heel wat te zeggen. Het mooiste is dat er een verhaal wordt geschreven over alles wat ze vertellen. Dat komt in het jaarverslag. Maar wat dat nu precies is, een jaarverslag?

Aan de keukentafel in hun huis in Esch blijkt dat we met een gezin te maken hebben waar Rexroth dag en nacht een rol speelt. Dochter Lenne en zoon Bram zijn de kinderen van Willem en Nancy Rovers. Willem werkt in de cilinderfabriek. Dag of nacht, in de ploegendienst. Nancy werkt bij de  personeels- en salarisadministratie. “Op het moment ben ik bezig met het beschrijven van ons nieuwe administratiesysteem”, vertelt Nancy. “En ik zit in het bestuur van de Personeelsvereniging. Leuk werk waar je veel waardering voor krijgt.” Ook Bram vindt het machtig interessant, praten over Rexroth. Zoals er zoveel dingen op de wereld interessant zijn. Zoals de dispenser met zoetjes voor in de koffie. Dát zou leuk zijn, als hij er een in de koffie van de interviewer zou mogen doen. Dat mag.

Lenne kan met haar zes jaar het gesprek al wat beter volgen dan haar broertje. “Ja ja, vind ik ook!”, roept ze regelmatig. Ook als er niet echt iets te vinden valt, maar dat is niet erg. Roepen is trouwens niet handig, want vader Willem slaapt nog. Logisch, want als shiftleader in de cilinderfabriek zit hij momenteel midden in de nachtdiensten. “Werken in ploegen is soms handig en soms ook niet”, weet Nancy. “Prettig is dat we minder vaak oppas hoeven te regelen. Maar samen eten is er niet altijd bij. Dat is soms jammer. Maar alles went.”

Lenne is dol op Rexroth. Vooral op de aardige mensen daar en de snoepjes die er altijd wel te krijgen zijn. Maar het allermooiste is dat Lenne en Bram zelf in het sociaal jaarverslag komen, met foto en al. Lenne heeft beloofd het verslag op school te laten zien. En daar doet Rexroth het allemaal voor. Want ook voor Rexroth geldt dat de jeugd de toekomst heeft.

 

Technisch vernuft zit in de familie

Je blijft je erover verbazen. Rexroth is toch wel het bedrijf van de lange dienstverbanden. Neem nu Wouterien Koops. Die zit er alweer negentien jaar. Tegenwoordig is ze afdelingsassistente. Zoon Stijn weet niet anders dan dat zijn moeder bij Rexroth werkt. En wat nu leuk is: ook bij Stijn is er die loyaliteit voor Rexroth, die passie voor techniek. En dát hebben we gemerkt.

Stijn’s echte kennismaking met Rexroth stamt uit het tweede leerjaar van de havo. Toen deed zijn groep mee met de jaarlijkse techniekwedstrijd van Rexroth. Stel je voor, honderden scholieren die in groepjes naar eigen inzicht een technische opdracht uitvoeren voor een deskundige Rexroth-jury. “Onze groep won”, zegt Stijn. “Met z’n drieën hadden we een model van een kermisattractie bedacht, waarbij verschillende delen los om een as draaiden. Echt een ziekmaker. Binnen onze groep had ik me vooral met de techniek beziggehouden.” Een jaar later was het wéér prijs, letterlijk. Ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van Rexroth werd er gestreden om het beste technische idee. Weer ging Stijn er met de eerste prijs vandoor. Dit keer gaf een voorgeprogrammeerde robot van lego de doorslag. “Of ik trots ben op Stijn? Ja natuurlijk”, lacht Wouterien. “Het is prachtig als je kind dat overkomt. De eer straalt ook op jezelf af!”

Als afdelingsassistente heeft Wouterien meestal niet direct met de projecten te maken. Maar net als haar collega’s staat ook zij vierkant achter de systemen van Rexroth. “Geweldig hoe ze wereldwijd worden ingezet”, zegt ze. “Het is toch fantastisch dat het London Eye draait om onze techniek?” Ook Stijn is onder de indruk van de toepassingen die Rexroth bedenkt en maakt. “De manier waarop software en hardware op elkaar wordt afgestemd en zulke grote krachten in beweging zetten, bijvoorbeeld bij een motion systeem. Prachtig!”

De toekomst van de zestienjarige Stijn lonkt. Hoe die er voor hem uit gaat zien ná het Jacob-Roelandslyceum weet hij nog niet. De interesse is breed en keuzes moeten worden gemaakt. “Een technische opleiding lijkt me super”, aldus Stijn, “maar werken in het politievak is ook mooi, of in de psychologie.” Daar zijn we mooi klaar mee. Blijft zijn bijdrage aan Rexroth beperkt tot twee momenten van glorie? Of is er in Stijn’s toekomst een plekje ingeruimd voor Rexroth? De tijd zal het leren.

Teksten sociaal jaarverslag Rexroth – Ronald Frencken